Górska Janina

Janina Górska była córką Macieja Józefa Górskiego (brata Wojciecha Górskiego) i Wandy z Górskich.

W 1930 roku obroniła doktorat w Instytucie Romanistyki UW. Jej promotorem był prof. dr hab. Maurycy Mann, a praca miała tytuł „La culture litterae de Maurice de Guérin”.

Po śmierci Wojciecha Górskiego w 1935 r. i uaktywnieniu się Fundacji Wojciecha i Anieli Górskich (powołanej w 1927 r.) – jako zastępczyni kuratora fundacji, Jerzego Górskiego, syna Wojciecha — pełniła z niej swoje obowiązki aż do momentu rozwiązania fundacji w 1950 roku ( 2 lata po upaństwowieniu Szkoły).

Obie szkoły założone przez Wojciecha Górskiego, tj. gimnazjum warszawskie i szkoła w Pamiątce, działały w okresie okupacji. Ponieważ okupant zarządził, że wszystkie szkoły prywatne miały być koncesjonowane a nauka mogła obejmować tylko wiedzę podstawową bądź szkolenie zawodowe, Janina Górska stała się „właścicielką” szkoły o nazwie „Polska prywatna szkoła powszechna Janiny Górskiej” (dopuszczony przez władze niemieckie dwuletni kurs przygotowawczy do szkól zawodowych II stopnia był firmowany przez byłego wychowańca gimnazjum w. Górskiego, nauczyciela matematyki i logiki w tymże – Władysława Makulca). Pod przykrywką tych okupacyjnych tworów szkolnictwa dopuszczonych w Generalnej Guberni prowadzone były tajne komplety obejmujące zakres nauki w gimnazjum i liceum.

W latach 1940 – 1944 przeprowadzono w szkole ponad 200 egzaminów maturalnych prawdopodobnie najwięcej ze wszystkich szkól w stolicy. Budynek gimnazjum uległ zniszczeniu podczas Powstania Warszawskiego.

Po wznowieniu nauki w 1945 r., początkowo w wynajmowanych pomieszczeniach na ulicy Nowogrodzkiej, a od 1947 r. w odrestaurowanym budynku na Smolnej 30 (przed wojną należącym do Gimnazjum, J. Zamoyskiego) Janina Górska uczyła w szkole języka francuskiego. Uczniowie wspominali ją, jako kompetentną i miłą, przyjazną im nauczycielkę.

Janina Górska jest. pochowana w rodzinnym grobie na Starych Powązkach: kwatera 67, rząd 6, miejsce 24,25

Maria Pałasińska