Mineyko Józef

Józef Mineyko herbu Gozdawa – ziemianin, bankowiec, syn Bronisława i Anny z Morykonich. Rodzina od dawna była zakorzeniona na Wileńszczyźnie, w Dubnikach mieli niewielki majtek. Początkowo Mineyko nauki pobierał w w szkole realnej w Poniewierzu zmieniając ją następnie na szkołę Wojciecha Górskiego, którą ukończył w 1897. Po zdaniu matury w szkole realnej (państwowej) w Wilnie w 1898 wstąpił na Wydział Handlowy Politechniki Ryskiej. W czasie studiów został członkiem Korporacji Akademickiej „Arkonia”. W czasie studiów angażował się w powołanie Stowarzyszenia Konstytucjonalno Katolickiego. Studia ukończył w 1904. Po zawarciu małżeństwa z prawosławną Rosjanką Natalią Matwiejewną Maszewską musiał wyjechać z nią poza Rosję. Przenieśli się do Genewy, gdzie Mineyko podjął dodatkowe studia na uniwersytecie. Po ukończeniu ich rozpoczął pracę w banku Credit Lyonnais. Ukaz carski dopuszczający małżeństwa mieszane umożliwił Mineykom powrót do kraju w 1905 r. i zamieszkanie w rodzinnych Dubnikach. W 1908 r. przenieśli się do Wilna, a Mineyko został współzałożycielem Wileńskiego Towarzystwa Wzajemnego Kredytu i był jego dyrektorem do 1917 r. Niezależnie Mineyko o 1910 r. był przedstawicielem Pierwszego Rosyjskiego Towarzystwa Ubezpieczeń. Po 1918 r. wtedy już dziewięcioosobowa rodzina Mineyków zamieszkała na stałe w Warszawie. Początkowo Mineyko zajmował się swoim gospodarstwem leśnym w Osinówce i kierował przedsiębiorstwem drzewnym w Wilnie.

Od 1920 r. pracował w zarządzie Banku Wschodniego w Warszawie a od 1922 r. był kolejno dyrektorem Banku Ziemiańśkiego i warszawskiego oddziału Wileńskiego Banku Rolniczo-Przemysłowego.. W 1932 był dyrektorem w Ordynacji Zamojskiej a ponadto delegatem Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych.

Wojnę 1939 r. i okupację niemiecką rodzina Mineyków przeżyła w Warszawie, wliczając w to powstanie i wywózkę do obozu Dulag 121 w Pruszkowie. Po wojnie w latach 1949 -1957 Mineyko pracował w Banku Handlowym, aż do późnej emerytury.

Zmarł w wieku 91 lat.

PRZYPIS

Wspomnienia z lat dawnych, które Mineyko spisywał pod koniec życia, są prawdziwą kopalnią wiadomości o życiu ziemiańskiej elity polskiego społeczeństwa w czasie zaboru rosyjskiego. Dla nas są szczególnie ciekawe ze względu na fragmenty związane ze szkołą Górskiego, do której w jej początkach autor uczęszczał. Wykorzystujemy je w „okruchach”. Przy okazji warto odnotować, że po spisaniu swoich wspomnień Mineyko sprzedał je w 1964 Bibliotece Narodowej, potwierdzając widoczną w jego życiorysie przedsiębiorczość i dalekowzroczność. Po 34 latach Biblioteka wydała te wspomnienia, z wielkim bez wątpienia nakładem pracy redaktorek Marii Wrede i Marii Sierockiej-Pośpiechowej.

wb