Targowski Andrzej Stanisław

Andrzej Stanisław Targowski, syn Stanisława i Haliny z d. Krzyżańskiej, urodził się 9 października 1937 r. w Warszawie. W 1940 r., jako trzyletni chłopiec, został dowieziony do Gestapo przy ul. Szucha w Warszawie na widzenie z aresztowanym ojcem, którego miało to „zmiękczyć” (żeby zaczął sypać towarzyszy z podziemia). W Powstaniu Warszawskim w 1944, jako siedmioletni chłopiec przeżył egzekucję pod zwłokami zamordowanych ludzi na Mokotowie (przy ul. Madalińskiego róg ul. Kazimierzowskiej). Jego Ojciec został powieszony w marcu 1945 r. w obozie Dora Nordhausen za sabotowanie produkcji rakiet V2. Matka, łączniczka AK, kilkakrotnie ranna w Powstaniu Warszawskim, w czasach PRL`u za późne ujawnienie się z AK otrzymywała zmniejszoną rentę inwalidzką przy 85% niezdolności do pracy). Po szczęśliwym przeżyciu wspomnianej egzekucji, Jędrusiem i jego matką zaopiekowały się siostry Niepokalanki, z którymi Jędruś wyjechał ciężarówką do Szymanowa, do głównej siedziby Zgromadzenia. W późniejszym czasie stał się jednym z założycieli Stowarzyszenia Dzieci Powstania 1944, które nadało mu tytuł Prezesa Honorowego.

W marcu 1953 r. na wieść o śmierci Józefa Stalina, piętnastoletni Andrzej zabawiał się strzelaniem z wiatrówki do zdjęć dostojników państwowych wiszących w klasie, za co wydalono go ze szkoły Wojciecha Górskiego, która po 1948 roku była już szkołą państwową  pozbawioną swojego patrona św. Wojciecha i mającą tylko adres: Smolna 30. Ostatecznie maturę otrzymał w Gimnazjum im. Tadeusza Rejtana w 1954 roku i rozpoczął studia na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym (inżynieria przemysłowa) na Politechnice Warszawskiej. W październiku 1956 roku, za udział w rozruchach studenckich odebrano mu stypendium. Studiując w dziennym trybie nauczania pracował równocześnie jako projektant w Biurze Przemysłu Sylikatowego przy pracach nad umaszynowieniem dwóch dużych cegielni.

Pracę magisterską z  systemów informatycznych kierownictwa przedstawił w 1961 r., a doktorat z zakresu informatyki gospodarczej obronił w 1969 r. Termin ten użyty w rozprawie spopularyzował w Polsce wydając książkę Informatyka klucz do dobrobytu.

Jest pionierem zastosowań informatyki w Polsce, m.in. zorganizował i kierował Ośrodkiem Obliczeniowym w Zakładach Elektronicznej Techniki Obliczeniowej ( ZETO ZOWAR) w Warszawie, a w latach 1971–1975 był inicjatorem i realizatorem Programu Rozwoju Informatyki – m. in. lansując koncepcję Krajowego Systemu Informatycznego opartego na INFOSTRADZIE (information superhighway) stanowiącej paradygmat nowoczesnej gospodarki.

Był także inicjatorem i pierwszym Głównym Projektantem systemu PESEL. W latach 1965–1977 był współzałożył i współredgował czasopisma „Maszyny Matematyczne”. Opublikował pierwsze w Polsce książki z zakresu elektronicznego przetwarzania danych.  Przyczynił się do sprowadzenia do Polski pierwszych zachodnich komputerów z firm takich jak IBM, CDC, UNIVAC, BULL i innych. W latach 1972-74 był Delegatem Polski do Automation Working Group przy ONZ w Genewie.

Wskutek szykan i szczucia w prasie, m. in. w „Życiu Warszawy” oraz głosów podważających prozachodni „plan Targowskiego” postanowił wyjechać z Polski. Udało się to zrealizować w 1980 r. dzięki wyjazdowi z Polserwisem do Meksyku ( działo się to w czasie planowanego przez Pakt Warszawski ataku na Zachodnią Europę i udanej ucieczki płk R. Kuklińskiego na Zachód. Z Meksyku przeniósł się do Stanów, gdzie otrzymał prawo azylu i nadal tam mieszka.

Jako informatyk dokształcał się jeszcze we Francji, Wlk. Brytanii, Belgii i Austrii. W Stanach wykładał jako prof. nz. a potem tenured (dożywotni), m.in. na Western Michigan University (1980–1982, 1985–2017), Hofstra University (1982–1983) i Eastern Kentucky University (1984–1985). W tych dwóch ostatnich uniwersytetach pracował, aby być bliżej żony Irminy, która nostryfikowała polski dyplom lekarski i pracowała w ośrodkach miejskich blisko położonych. Opublikował ponad 50 książek z zakresu informatyki, politologii, cywilizacji i filozofii (o teorii mądrości) oraz ponad 150 prac naukowo-zawodowych w języku polskim, angielskim i włoskim.

Był prezesem Advisory Council of the Information Resources Management Association (1995–2006) skupiającej informatyków z ponad 30 państw, prezesem International Society for the Comparative Study of Civilizations (2007–2013) oraz Prezesem Światowej Rady ds. Badań and Polonią (2001 – 2007). Nominację tę otrzymał z rąk ostatniego premiera tzw. rządu londyńskiego, prof. Edwarda Szczepanika. W 2003 roku zainicjował, współzałożył oraz został Wiceprezesem Północno-Amerykańskiej Rady Polsko-Amerykańskich Inżynierów, z której wycofał się w roku 2016. W latach 1985–2001 był Kierownikiem Sekcji Planowania i Bibliotecznej Rady Programowej Północno-Amerykańskiego Studium Spraw Polskich. W ramach Studium uczestniczył w lobowaniu przyjęcia Polski do NATO w sferach rządowych Stanów Zjednoczonych. Natomiast książka pod jego i płk. St. Dronicza redakcją Obrona Polski Dzisiaj i Jutro (1993 r.) stała się obowiązującą lekturą polskich oficerów w III RP, którzy m.in. uczyli się z niej o zachodnich systemach wojskowych.

Jest honorowym prezesem Stowarzyszenia PESEL (od 2018 r.) i członkiem zagranicznym Akademii Inżynierskiej w Polsce (od 1991 r.), a także członkiem: The International Society for Universal Dialogue, Informing Science Institute oraz Modjeska Club w Los Angeles. Był także członkiem The Polish Institute of Science and Art w Nowym Jorku i jest nadal członkiem Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie w Londynie, członkiem honorowym Polonia Technica w Nowym Jorku.

Mieszkając jeszcze w Kraju w latach 1971–1972 piastował funkcję Prezesa Polskiego Związku Tenisowego, a w 1979 roku wygrał międzynarodowy turniej tenisowy seniorów w debla (z Andrzejem Lechem) w Sopocie. W 2003 r. zdobył w kategorii debla seniorów (powyżej 60 lat) drużynowe mistrzostwo stanu Michigan, Midwestu i 5-te miejsce w całych Stanach.

Na emigracji brał udział w audycjach Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa (z Nowego Jorku) i Głosu Ameryki (z Waszyngtonu); opublikował kilkaset felietonów w prasie polonijnej.

W czasach dzisiejszych podobnie jak w PRL nadal odczuwa pewien ostracyzm ze strony Polskiego Towarzystwa Informatycznego.

Natomiast władze państwowe odznaczyły go Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (2000.) i Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1998 r.) oraz Medalem 60-lecia Polonia Technika (Nowy York, 2001) i Medalem 70-lecia Polonia Technika (Nowy Jork, 2011), Medalem Feliksa Kucharzewskiego (NOT, Warszawa, 2011), Medalem Jana Heweliusza (Politechnika Gdańska, 2011). W 2017 r. został wyróżniony przez Kapitułę Godła Polskiego regionu Nowy Jork nagrodą Wybitny Polak w Nauce.