Czajewski Jacek

dr hab. mgr inż. prof. nadzw. Politechniki Warszawskiej Jacek Czajewski specjalista w dziedzinie miernictwa elektrycznego.

Naukę rozpoczął na tajnych kompletach w czasie wojny, po wojnie kontynuował w Szkole  Wojciecha Górskiego w Warszawie (po upaństwowieniu – Liceum Smolna 30), w której w 1954 r,  otrzymał maturę  W tymże roku podjął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawski.

Po ukończeniu studiów magisterskich w 1960 r. 1 września tegoż roku został zatrudniony w Katedrze Miernictwa Elektrycznego na stanowisku asystenta. Doktorat obronił w 1971 r., habilitował się w roku 1979. Rok później został mianowany na stanowisko docentem. 1 lipca 1991 roku otrzymał stanowisko pofesora nadzwyczajnego. W trakcie swojej całej kariery akademickiej specjalizował się w metrologii elektrycznej i pomiarach wielkości nieelektrycznych, a w szczególności w konstrukcji i aplikacji przetworników chemotronicznych i przetworników temperatury. Był członkiem Komisji Aparatury Pomiarowej Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN, Sekcji Elektrometrologii Komitetu Elektrotechniki PAN, Rady Naukowej Instytutu Elektrotechniki w Międzylesiu oraz komitetów konferencyjnych (w tym międzynarodowych).

Jacek Czajewski jest autorem lub współautorem kilkunastu podręczników akademickich, skryptów i zbiorów zadań oraz około 60 artykułów naukowych, referatów głównie z zakresu metrologii elektrycznej i przetworników pomiarowych, a także kilkunastu patentów i wzorów użytkowych, około 60 recenzji i opracowań opiniodawczych (w tym 7 prac doktorskich). Zbiory zadań z metrologii elektrycznej, z których korzystali studenci wielu ośrodków akademickich w kraju, doczekały się w sumie przynajmniej 10 wydań. Był także promotorem 3 prac doktorskich oraz ponad 50 magisterskich i inżynierskich z dziedziny elektrotechniki.

W latach 1988-1999 pełnił funkcje prodziekana i dziekana Wydziału Elektrycznego, a w latach 1995-2006 kierownika Zakładu Miernictwa Elektrycznego. To m.in. dzięki jego staraniom wykonano remont Gmachu Starej Kotłowni, który służy do dziś pracownikom i studentom Wydziału Elektrycznego. Był członkiem Komisji Senackich: ds. Nauki oraz ds. Struktury i Organizacji Uczelni. Za działalność naukową otrzymał nagrodę Ministra Edukacji Narodowej oraz kilka nagród J.M. Rektora (indywidualnych i zespołowych) za osiągnięcia dydaktyczne i organizacyjne.

W Politechnice pracował aż do emerytury, na którą przeszedł w 2009 r., a w kontakcie z uczelnią, z którą był bardzo emocjonalnie związany, pozostał do końca życia. Aktywnie udzielał się nadal w Senackiej Komisji Historii i Tradycji P.W., Radzie Muzeum P.W. i przewodniczył Radzie Programowej Zeszytów Historycznych Oficyny Wydawniczej P.W. Uczelnia była jego drugim domem.

Jacek Czajewski miał wiele zainteresowań, ale największą jego pasją było żeglarstwo. Zdobywał kolejne stopnie żeglarskie aż po stopień jachtowego kapitana żeglugi wielkiej z uprawnieniami do prowadzenia wielkich żaglowców (1983), które z czasem ukochał najbardziej. W ramach pierwszej „Szkoły pod Żaglami”, której był dyrektorem i pierwszym oficerem, w latach 1983-84 dopłynął do Indii i na Cejlon oraz okrążył Afrykę. Potem pływał głównie po Bałtyku i Morzu Północnym, aż po Spitzbergen.

Choć związał się z uczelnią techniczną, w sercu był humanistą. Miał ogromną łatwość i potrzebę pisania. Oprócz prac naukowych i podręczników z dziedziny metrologii, wydał kilkanaście podręczników żeglarskich, a także opowiadania, wspomnienia z czasów wojny, a nawet poezję. Z jego podręcznika „Nawigacja żeglarska” uczyły się pokolenia polskich żeglarzy, a ostatnia pozycja „Meteorologia nie tylko dla żeglarzy”, nad którą pracował do końca życia, ukazała się kilka miesięcy po jego śmierci. Był inicjatorem i redaktorem pierwszej polskiej Encyklopedii Żeglarstwa. Jego twórczość literacka była wielokrotnie nagradzana, między innymi nagrodami im. Leonida Teligi. Był wyjątkowym znawcą literatury marynistycznej, której nowości recenzował regularnie od 1974 r. do końca życia dla nieistniejącego już miesięcznika „Żagle”.

Udzielał się także społecznie, najwięcej w środowisku żeglarskim, za co otrzymał wiele nagród, podziękowań i odznaczeń. Miał niesamowitą chęć dzielenia się wiedzą. Jako instruktor żeglarstwa wyszkolił setki żeglarzy, wielokrotnie prowadził rejsy z młodzieżą, a także z niepełnosprawnymi, głuchoniemymi oraz osobami uzależnionymi. Był Członkiem Honorowym WOZŻ, PZŻ i Jacht Klubu Politechniki Warszawskiej (którego był współzałożycielem i wieloletnim działaczem).

Pochowany został na Cmentarzu Bródnowskim, grób 45E/6/10. Nagrobek, który zaprojektował razem z młodszym synem kilka lat przed śmiercią, swym kształtem przywodzi na myśl to, co ukochał najbardziej – jacht pod pełnymi żaglami.

Opracowanie: Witold i Zbigniew Czajewscy – synowie