Menu
Stanisław Zbigniew Gosiewski urodził się 25 października 1910 r. w Warszawie jako syn Jerzego Stanisława Gosiewskiego i Janiny z Mijakowskich. W roku 1929 ukończył Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie i rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1931 r. przeniósł się do Gdańska, gdzie kontynuował studia na Wydziale Budowy Maszyn i Elektrotechniki Gdańskiej Technicznej Szkoły Wyższej (Technische Hochschule Danzig). Poza nauką działał także w organizacji Polskiej Bratniej Pomocy. W roku 1937 uzyskał dyplom inżyniera elektryka, broniąc pracy na temat elektryfikacji województwa warszawskiego, a następnie rozpoczął pracę zawodową na stanowisku asystenta ruchu w Zakładach „Elektro” w Łaziskach Górnych. Już w kwietniu 1938 r., po kilku miesiącach pracy, objął odpowiedzialne stanowisko kierownika sieci przesyłowej i rozdzielczej tej największej elektrowni na Śląsku.
Po wybuchu wojny wraz z rodziną przeniósł się do Brzozowa, gdzie w 1940 r. podjął pracę jako robotnik w kopalniach ropy naftowej w Brzozowie, a następnie w Witryłowie i w Grabownicy. W roku 1943, gdy niemiecki zarząd kopalni zorientował się, że ma wyższe wykształcenie techniczne, został przeniesiony na stanowisko inżyniera elektryka Zagłębia Krośnieńskiego, zarządzanego wówczas przez Karpathen Oel A.G., na którym wykonywał projekty i nadzorował rozbudowę i elektryfikację kopalń ropy. Po zakończeniu działań wojennych jako kierownik oddziału elektrycznego należącej do tej samej firmy Fabryki Narzędzi Wiertniczych w Gliniku Mariampolskim nadzorował usuwanie zniszczeń wojennych.
Po powrocie na Śląsk w 1945 r. został kierownikiem Oddziału Odbudowy Zjednoczenia Maszyn Elektrycznych w Katowicach, gdzie opracował, a następnie nadzorował realizację trzyletniego planu odbudowy. W roku 1947 powrócił na swoje przedwojenne stanowisko pracy do zakładów „Elektro” w Łaziskach Górnych. W 1952 r. w ramach reorganizacji przemysłu elektroenergetycznego został przeniesiony do Przedsiębiorstwa Montażu Elektrycznego „Elektrobudowa” na stanowisko kierownika działu eksploatacji. W 1955 r. został kierownikiem działu produkcyjnego, a w roku 1958 naczelnym inżynierem „Elektrobudowy”. Był współautorem kilkunastu wynalazków, udoskonaleń i usprawnień. Brał czynny udział w budowach największych elektrowni takich jak m.in. Jaworzno, Skawina, Turoszów i Łagisza.
Brak legitymacji partyjnej zablokował możliwość dalszej kariery zawodowej w „Elektrobudowie”, dlatego w roku 1965 podjął pracę na stanowisku głównego specjalisty ds
. elektrycznych urządzeń elektrowni w Zakładach Energetycznych Okręgu Południowego w Katowicach. Był oceniany jako świetny fachowiec w dziedzinie przygotowania i prowadzenia skomplikowanych robót montażowych w branży elektrycznej.
Od 1947 r. był także związany ze szkolnictwem zawodowym – prowadził wykłady i ćwiczenia z przedmiotów elektrycznych w Ośrodku Szkolenia Zawodowego w Katowicach, w Gimnazjum Energetycznym w Łaziskach oraz w Śląskich Technicznych Zakładach Naukowych.
Na emeryturę przeszedł w roku 1976, lecz jeszcze przez kilka lat pracował na pól etatu w dziale naukowo-badawczym przedsiębiorstwa „Energoaparatura”.
Odznaczony Medalem 10-lecia PRL (1954), Odznaką „Racjonalizator Produkcji” (1955), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972), Złotą Odznaką Honorową Stowarzyszenia Elektryków Polskich (1974) i Medalem „Rodła” (1989).
Żonaty z Marią z domu Gaweł, z którą miał trzech synów i dwie córki. Zmarł 2 sierpnia 1992 r. i został pochowany na cmentarzu w Katowicach-Panewnikach.